Systemy płatności, kontroli dostępu, rabatów – niemal wszystkie z nich obecnie wykorzystują czytniki pozwalające na odczyt danych z nośników. Tymi z kolei są karty plastikowe, na których informacje zapisuje się różnymi metodami. Każda z nich daje inne możliwość w zakresie kodowania. Warto wybrać sposób zgodny z przeznaczeniem karty, aby zapewnić prawidłowe bezpieczeństwo zawartych na niej danych.

Karty elektroniczne z mikroprocesorem

To dziś jeden z najpopularniejszych sposobów kodowania danych na kartach płatniczych. Są one wyposażone w chip, czyli układ scalony z pamięcią ROM. Dzieli się ona na trzy podstawowe obszary:

  • odczyt swobodny – informacje na temat numeru karty, jej daty ważności oraz imienia i nazwiska właściciela;

  • poufny – dane producenta karty i dane wrażliwe właściciela karty;

  • roboczy – informacje zmienne, czyli lista transakcji oraz aktualne saldo na rachunku.

Chip najczęściej ma kształt kwadratu, który mocuje się do karty za pomocą nieusuwalnego kleju. Znajduje się on z reguły po lewej stronie karty na jej awersie, w odległości 9-9,5 mm od krótszej krawędzi i 18,5 mm od dłuższej. Wszystkie karty stykowe z mikroprocesorem muszą być zgodne ze standardem EMV, co oznacza, że są kompatybilne z każdym czytnikiem. Odczyt oraz przesyłanie danych jest możliwy w momencie, gdy styki czytnika zetkną się i połączą z powierzchnią chipu. Sposób zabezpieczania zawartych informacji jest uzależniony od przeznaczenia karty – inny będzie bowiem w przypadku bankowych, a jeszcze inny, jeśli chodzi o lojalnościowe czy klubowe.

Karty z magnetycznym zapisem danych

W tym przypadku nośnikiem informacji jest pasek magnetyczny na rewersie, najczęściej w kolorze czarnym, jednak na przykład firma Polskie Karty z Krakowa wykonuje je także w innych barwach. Podobnie jak karty wyposażone w chip, tak również te należą do grupy kart stykowych. Oznacza to, że odczyt danych następuje w momencie przeciągnięcia paska przez czytnik na skutek reakcji na zmiany pola magnetycznego. Co ważne, wspomniane paski dzielą się ze względu na liczbę ścieżek zapisu – 2 lub 3 – oraz współczynnik koercji, określający odporność na rozmagnesowanie. W ten sposób da się wyróżnić:

  • pasek LoCo – koercja na poziomie 300-400 erstedów daje niższą gwarancję bezpieczeństwa danych. Najlepiej sprawdzają się do użytku krótkoterminowego lub jednorazowego, czyli na przykład kart podarunkowych;

  • pasek HiCo – koercja wynosi aż 2700-3600 erstedów, dlatego znajdują znacznie szersze zastosowanie, nie tylko jako karty płatnicze, ale też przy kontroli dostępu czy programach lojalnościowych.

Warto zaznaczyć, że obecnie karty bankowe są wydawane w wersji hybrydowej, czyli łącząc w sobie technologię magnetyczną z mikroprocesorową. Oznacza to, że identyczne dane są zakodowane na obydwu tych nośnikach. Wszystko ze względu na zwiększenie poziomu bezpieczeństwa, ponieważ informacje zawarte w chipie o wiele trudniej przechwycić, aniżeli w przypadku pasków magnetycznych. Niemniej jednak nie we wszystkich częściach świata sposoby płatności są tak rozwinięte – z tego względu na kartach nadal pozostał obecny pasek magnetyczny.

Dane zapisane w kodzie kreskowym

Trzecia z dostępnych opcji nie jest wykorzystywana w systemach bankowości. Znacznie częściej można ją spotkać, jeśli chodzi o karty podarunkowe, rabatowe, lojalnościowe, członkowskie. Odczytanie informacji wymaga zeskanowania kodu specjalnym czytnikiem. Obecnie istnieje wiele podziałów tego rodzaju kodowania ze względu na obecność aż 250 typów ich oznaczeń graficznych. Najpopularniejszy jest jednak kod EAN-13, który składa się z 12 cyfr symbolizujących poszczególne dane oraz jednej cyfry kontrolnej. Jest ona przypisywana systemem algorytmicznym w celu zachowania integralności danych. Warto też wspomnieć, że na popularności zyskują także kody dwuwymiarowe, wśród których znajdują się między innymi kody QR. W tego rodzaju graficznych oznaczeniach zamiast kresek i cyfr wykorzystuje się czarno-białe kwadraty w różnych konfiguracjach.

Technologia kart bezstykowych

To najbardziej doceniany sposób posługiwania się kartami plastikowymi o różnym przeznaczeniu, szczególnie w dobie obecnej pandemii COVID-19. Odczyt danych z kart zbliżeniowych umożliwia wbudowana w układ elektroniczny antenę, dzięki czemu informację są przesyłane z wykorzystanie zjawiska indukcji elektromagnetycznej. Mogą one zostać wyposażone w technologię NFC o zasięgu maksymalnie 20 cm bądź RFID, gdzie zasięg do przesyłu danych nie może być większy niż 60 cm. Karty zbliżeniowe cieszą się popularnością nie tylko jako płatnicze, ale także parkingowe, biblioteczne, karnety na siłownię, nośniki biletów komunikacji miejskiej czy też biurowych bądź hotelowych systemach kontroli dostępu.