Czas pandemii jest trudny dla wszystkich, aczkolwiek to głównie dzieci narażone są na negatywne skutki obostrzeń w kontekście ich kondycji psychicznej. Izolacja, ograniczenie kontaktów z rówieśnikami i zachwiany plan dnia to cechy charakterystyczne dla ostatnich miesięcy. Jak więc dzieci radzą sobie w trudnych czasach koronawirusa? Co robić, po zauważeniu objawów depresji u dziecka? Na te i inne pytania znajdziesz odpowiedzi w artykule.

Statystyki

Według oficjalnych statystyk policji, w 2020 roku odnotowano 107 prób samobójczych zakończonych śmiercią. W latach poprzednich takich przypadków było 98 (2019) i 97 (2018). Można więc wywnioskować z tych danych, iż niejako pandemia koronawirusa przyczyniła się do pogorszenia stanu psychicznego najmłodszych. Pomimo lekcji online życie szkolne nie jest bowiem wolne od przemocy, a często brak wsparcia rówieśników, pedagogów i rodziców pogłębia kryzys emocjonalny. Ciągłe przebywanie w domu nasila także konflikty rodzinne, co również negatywnie odbija się na psychice najmłodszych.

Poważny problem

Depresja to poważny problem wśród nastolatków już od wielu lat, nie tylko w czasach koronawirusa. Niestety rodzice i nauczyciele wciąż mylą jej objawy z burzą hormonów i charakterystycznym w tym okresie czasem młodzieńczego buntu. Tymczasem dla młodego człowieka nawet z pozoru błahe problemy, mogą stanowić życiową tragedię. Z tego też względu do psychologa dziecięcego warto wybrać się niezwłocznie po zaobserwowaniu pierwszych niepokojących objawów. Trudno jednak określić takie symptomy jednoznacznie, zwłaszcza w przypadku młodszych dzieci. Najlepiej więc skonsultować ze specjalistą każdą sytuację, która wzbudza w rodzicu intuicyjny niepokój. Może być to na przykład nadaktywność dziecka, które stało się agresywne lub bardzo zamknięte i wycofane.

Inne niepokojące objawy, które również powinny zostać omówione ze specjalistą w profesjonalnym gabinecie, jak na przykład Gabinet Psychologiczny dla Dzieci i Młodzieży, mogą być nieco bardziej zauważalne. Można do nich zaliczyć wysypkę niepowiązaną z żadną alergią, nocne moczenie, kłopoty z żołądkiem i wypróżnianiem czy też jąkanie się. Dzieci mogą także przejawiać zachowania związane z zaburzeniami lękowymi, z zaburzeniami odżywiania itp.

Istotne we wczesnym wychwyceniu nieprawidłowości w rozwoju dziecka, niezależnie od płaszczyzny, w której one występują, będą także sugestie przedszkola lub szkoły. Nauczyciele mogą czasem bardzo trafnie zdiagnozować, iż z dzieckiem dzieje się coś niepokojącego. Rodzicom nierzadko jednak trudno jest zaakceptować występowanie takich trudności z uwagi na lęk przed stygmatyzacją, dlatego bardzo często działają na zasadzie wyparcia i ignorują podpowiedzi pracowników szkoły i przedszkoli. To ogromny błąd, który może rzutować na pogłębianie się stanu dziecka. Warto więc już we wczesnym etapie wziąć pod rozwagę takie sugestie, ponieważ im wcześniej problem zostanie skonsultowany, tym łatwiej będzie go rozwiązać.

Badanie psychologiczne i terapia

Pomoc psychologiczna ukierunkowana jest na wspieranie rodziców i ich dzieci niezależnie od wieku. Zwykle takie rozpoznanie rozpoczyna się od przeprowadzenia wywiadu z rodzicami oraz badania psychologicznego dziecka. Jego celem jest zweryfikowanie inteligencji nieletniego, zbadanie jego pamięci i uwagi oraz rozwoju emocjonalnego, kompetencji społecznych, relacji w grupie, samooceny i poczucia własnej skuteczności. W tym celu wykorzystuje się różnego rodzaju gry i zabawy w przypadku dzieci młodszych oraz specjalnie skonstruowane testy w przypadku dzieci starszych i młodzieży.

Po przeprowadzonym badaniu rodzice otrzymują wyniki w postaci opinii psychologicznej. Znajdują się w niej wszelkie zalecenia do pracy, które pozwolą wyeliminować problem, a także w razie potrzeby sugestie dla nauczycieli oraz wszystkich innych osób, które mają wpływ na rozwój dziecka. Diagnoza bardzo często jest wstępem do skonstruowania właściwego planu terapii psychologicznej.