Epilepsja, znana również jako padaczka, to choroba trudna do zdiagnozowania ze względu na ogromną liczbę odmian – blisko siedemdziesiąt – oraz szerokie spektrum objawów. Ataki przebiegają różnie, czasem są tak łagodne, że prawie niezauważalne. W artykule przybliżamy kwestie związane z jej rozpoznaniem oraz możliwościami leczenia. Zapraszamy do lektury.

Jak objawia się epilepsja

Epilepsja to choroba neurologiczna, w której chwilowemu zaburzeniu ulega praca neuronów znajdujących się w określonej części mózgu, co prowadzi do tak zwanego napadu. Najczęściej padaczka kojarzy się z charakterystycznymi drgawkami i utratą przytomności i tak jest w przypadku ponad połowy pacjentów dotkniętych tym problemem. Napady drgawkowe podzielić możemy na ogniskowe i uogólnione. Napady bezdrgawkowe natomiast stanowią pozostałą część napadów padaczkowych. Podczas dużego napadu toniczno-klonicznego dojść może do:

  • utraty przytomności;
  • wyprężenia ciała;
  • drgawek;
  • sinicy;
  • wystąpienia tzw. piany z ust;
  • przygryzienia języka;
  • bezwiednego oddania moczu.

Zazwyczaj napad taki trwa od kilku sekund do trzech minut, a po nim chory odczuwa senność zmęczenie, ból głowy oraz mięśni. Napad miokloniczny objawia się drgawkami kończyn górnych, rzadko dolnych, a bez utraty przytomności. U dzieci występować mogą napady nieświadomości, podczas których chory staje się na chwilę nieobecny i nie reaguje na bodźce. Napad częściowy złożony przejawia się brakiem kontaktu przez około dwie, trzy minuty oraz wystąpieniem zachowań automatycznych – przełykania śliny, skubania ubrania itp.

Diagnostyka epilepsji

Do zdiagnozowania epilepsji niezbędna jest konsultacja z lekarzem neurologiem takim jak doktor Hanna Owczarz-Kośmider, podczas której przeprowadzony zostanie z pacjentem szczegółowy wywiad. Ten ma również znaczenie w podjęciu odpowiedniego leczenia. Podstawę do rozpoznania epilepsji dają co najmniej dwa napady o niejasnej przyczynie oraz zmiany w zapisie aktywności mózgu wykazane w badaniu EEG. Leczenie padaczki obejmuje przede wszystkim farmakoterapię. Ma ono przy tym na celu nie tylko zmniejszenie częstotliwości napadów padaczkowych, ale również ograniczenie toksyczno-niedotleniowego uszkodzenia mózgu.

Padaczka może pojawić się w każdym wieku i tak samo dotyczy obu płci. W większości przypadków choroba pojawia się w wieku dziecięcym lub nastoletnim. Jedynie u połowy pacjentów można określić przyczyny zachorowania, a wśród tych wymienia się uszkodzenie mózgu w okresie życia płodowego, niedotlenienie okołoporodowe, mózgowe porażenie dziecięce czy urazy głowy. U dorosłych przyczyną epilepsji mogą być między innymi nowotwór ośrodkowego układu nerwowego czy stwardnienie rozsiane. U osób starszych do padaczki prowadzić mogą choroby otępienne, udar mózgu lub guz mózgu. Napad padaczkowy może zostać wywołany ponadto przez czynniki takie migające światło czy nagły dźwięk.